who speaks another language;
foreign.
ἁλλόγλωσσος, ἁλλόφωνος. aliena lingua, vel alia voe utens Որոյ ա՛յլ է լեզուն կամ բարբառն, եւ ազգն գլխովին. այլաբարբառ. լեզուն տարբեր.
Ազգ լիրբ եւ այլալեզու։ Առ ժողովուրդս այլալեզուս. (Բար. ՟Դ. 15։ Եզեկ. ՟Գ. 6։)
Ոչ օտարք հարաք զօտարս, եւ ո՛չ զայլալեզուս այլալեզուք։ Ժողովուրդ այլալեզու իբրեւ յիւրում գաւառի ընթանայ յօտարոտին. (Առ որս. ՟Ը. ԺԵ։)
Ի գիտակացն ոք ուսանիցի (զլեզու), եւ այնպէս այլալեզուացն լինիցի ձայնակից. (Նիւս. կուս.։)
Այլալեզուք զիւրեանցն լսեն առ ի պէտսն զխօսսն. (Յճխ.։)
Իբրեւ այլազգիք եւ այլալեզուք տանիմք եւ բերեմք զմիմեանս. (Յհ. իմ. ատ։)
Որ ծածկեալ էր յայլալեզու ագարակի ազանց (առ ասորիս). (Շ. թղթ.։)
Թէ յայլալեզու ցեղից էին, զգուշանալ դիւրին էր. (Լաստ. ԻԲ։)
Ի համասեռից եւ յայլալեզուաց. (Լմբ. պտրգ.։)
ԱՅԼԱԼԵԶՈՒ, ուոյ կամ ի, ւով. գ. Օտար լեզու. ա՛յլ բարբառ. եւ շնորհ լեզուախօսութեան.
Որ զայլալեզուսն խօսէր, ոչ լսելի էր յայլսն, այլ՝ Աստուծոյ։ Այլալեզուով այն տուեալ եղեւ, որ նշանակէր՝ որ ինչ խորհրդոցն էր. (Ոսկ. ՟ա. կոր.։)