Մերձաւորիչ

adj. s.

ἁγχιστεύων, ἁγχιστεύς propinquus, cognatus. որ եւ ՄԵՐՁԱՒՈՐԱՐԱՐ. Մերձաւոր արեան. ազգական՝ որ ունի իրաւունս ժառանգելոյ կամ ստանալոյ.

Վաճառեսցէ ի կալուածոց իւրոց. եւ եկեսցէ մերձաւորիչն՝ որ մերձաւոր իցէ նորա. ապա թէ չիցէ ուրուք մերձաւորիչ. եւ այլն. (Ղեւտ. ՟Ի՟Ե. 25։ Տե՛ս եւ Թուոց. ՟Ե. 8։ Հռութ. ՟Գ. 9. 12։ ՟Դ. 1=14։)

Եւ Մերձեցուցիչ. մօտեցնօղ.

Օտարացուցիչ է ամենայն դժնդակաց, եւ մերձաւորիչ յուսոյ կենացն յաւիտենից. (Յճխ. ՟Ժ՟Ա։)