Մաճակալ

adj. s.

κρατῶν ἁράτρου qui tenet aratrum ἁροτήρ arator. Հերկօղ, որ կալեալ ունի զմաճն որպէս ղեկավար.

Եւ այլազգիք մաճակալք եւ այգեգործք քո։ Զի՞նչ իմաստնանայ այր մաճակալ. (Ես. ՟Կ՟Ա. 5։ Սիր. ՟Լ՟Ը. 26։)

Ոչ երբէք տեսեալ է հովիւ, որ եթող զխաշն իւր, եւ եղեւ մաճակալ. (Մծբ. ՟Ժ։)

Եւ ոչ արօր կշիռ ինչ գործէ առանց մաճակալի. (Նար. ՟Ծ՟Դ։)

Բուռըն հարի զմաճոյ բանին, բայց ոչ նըման մաճակալին. (Յիսուս որդի.։)

Զսէրն ամենայն ոգւոց, զոր սերմանեաց ի նոսա պատուիրանն այն, որ ինքն է մաճակալ սիրոյ. (Եփր. համաբ.։)