cf. Ընծայաբեր.
Ընծայաբեր. որ ունի ընծայ մատուցանելի.
Ի լանջս առեալ մատուցանէ զպատարագն. քանզի այն առանձին կերպարանք են ընծայաւորացն. (Սեբեր. ՟Գ։)
Մատուցանեն ընծայս իշխանացն, յորոց ընկալեալ մասն ինչ նախարարացն՝ ըստ կամի պարգեւեն եւ նոցա ի յիւրեանց բերոցն՝ ըստ առաւելապէս բաւականի ընծայաւորացն. (Փարպ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | ընծայաւոր | ընծայաւորք |
| accusatif | ընծայաւոր | ընծայաւորս |
| génitif | ընծայաւորի | ընծայաւորաց |
| locatif | ընծայաւորի | ընծայաւորս |
| datif | ընծայաւորի | ընծայաւորաց |
| ablatif | ընծայաւորէ | ընծայաւորաց |
| instrumental | ընծայաւորաւ | ընծայաւորաւք |