Զուգակից

s.

συζυγής, -γεῖς conjux, -junx Ի բառէս Զոյգք. Լծակից ըստ մարմնոյ. կողակից. ամուսին. ընկերը, այսինքն կնիկը կամ էրիկը.

Պարզամիտ բնութիւն եւ դիւրահաւան՝ զուգակցիս (Եւայի). (Պիտ.։)

Պատմէր զուգակցին իւրոյ՝ մօրն Ալեքսիանոսի. (Վրք. հց. ՟Ժ՟Դ։)

Մինչ զուգակիցն ի գերութիւն էր. (Կանոն.։)

Ո՞ր վիշապ զիւր զուգակիցն կամի թէ կորիցէ. (Ոսկ. հերոդ.։)

Քանզի շանց է՝ ոչ զուգակցաւ վարիլ. (Վրդն. ել.։)

Որպէս տատրակ սգալից՝ միայն մնացեալ ի զուգակցէ. (Ուռհ.։)

adj.

ԶՈՒԳԱԿԻՑ. ա. Ի բառէս Զոյգ. ἵσος aequalis Հաւասարակից. զուգական. եւ Կցորդ կամ նման.

Ծնունդ ի վեր քան զժամանակ, զուգակից եւ հանգունակ հօր. (Լծ. կոչ.։)

Զա՛յն (զգիրն Զ) զուգակից սմին ծանի՛ր, որ միշտ ասէ՝ թէ զօրացի՛ր. (Շ. այբուբ.։)

Ըստ կրկին հայեցուածոյ ասի.

Իբր զմի սիրելի, զմի ամուսին, զմի ընդակից, եւ զմի զուգակից ի միում խորանի խորհրդարանի. (Նար. խչ.։)

Որ թէպէտեւ յայլսն հանգիտացաւ սմա իւրն լծակից, սակայն նուազանալ յայսմ երեւել քան զզուգակիցս. (Պիտ.։)

ԶՈՒԳԱԿԻՑ. συνουσιαστής familiaris, discipulus Կենցաղակից. կենակից.

Նշանակէ զուգակից Արամազդայ գոլ զՄինովս. (Պղատ. մինովս.։)