Վարձատու

adj.

ՎԱՐՁԱՏՈՒ ՎԱՐՁԱՏՈՒՐ. μισθοδότης qui dat mercedem, praemium. Տուօղ զվարձս. վարձահատոյց.

Վարձատու եմ (ա՛յլ ձ. վարձահատու), բայց եւ նահատակակից վկայութեան քում լինիմ. (Պրոկղ. ի ստեփ.։)

Իւր վարձատուրս կարդայ զողորմածն. (Լծ. ածաբ.։)