Օտարաբար

adv.

ἁλλοτρίως, ξένως aliene, alia ratione, peregrine. Իբրեւ օտար. օտար օրինակաւ՞ տարօրինակ. եւ Պանդխտաբար.

Սրտմտութիւն նորա օտարաբար դատեսցի, եւ դառնութիւն նորա օտարաբար հասցէ. (Ես. ՟Ի՟Ը. 21։)

Վասն շինուածս՝ զոր ասացի ես, ո՛չ եթէ օտարաբար ինչ ասացի. (Մծբ. ՟Ա։)

Իսկ յայլոցն, որ ինչ եւ բացատրեսցէ ոք, օտարաբար նովաւ եւ այլապէս ի միմիանց վարիմք. (Յհ. իմ. ատ.։)

Ծնանի զոր յինքենէն՝ օտարաբար ըստ ի մէնջ (այսինքն աննման ծննդեան մերում). (Կիւրղ. գանձ.։)

Յիւր ստեղծեալ աշխարհս օտարաբար եկաց. (Երզն. մտթ.։)

adj.

ՕՏԱՐԱԲԱՐՔ ա. Օտար բարուք՝ բարոյիւք, ընթացիւք.

Մի՛ բամբասեր զօտարաբարսն չարասէրս. (Ոսկ. յհ. ՟Բ. 14։)