Օձահար, աց

adj.

ὁφιόδηκτος, δεδηγμένος, πεπηληγῶς ἁπὸ ὅφεως a serpente morsus, percussus. Հարեալն յօձէ. օձախած.

Ամենայն օձահար, որ տեսցէ զնա, կեցցէ։ Ի վախճանի իբրեւ զօձահար տարածանիցիս. (Թուոց. ՟Ի՟Ա. 8։ Առակ. ՟Ի՟Գ. 32։)

Ո՞ արգահատեսցէ թովչի օձահարի. (Սիր. ՟Ժ՟Բ. 17.) ուր նոր թարգ. դնէ.

Զթովիչ օձահար ո՛վ ապաշաւէ։

Բժշկեա՛ զօձահարսն. (Կանոն.։)

Օձահարքն զանշունչ օձն տեսանելով ի վերայ փայտին՝ բժշկեալ լինէին. (Խոսրովիկ.։)