Տիրաբար

adv.

κυρίως ut dominus et auctor եւ proprie. Իբրեւ տէր. արձակաբար. իշխանաբար. ճոխաբար.

Աստուածապէս տիրաբար ետ զայն վճիռն. (Եւս. քր. ՟Ա։)

Բռնութեամբ տիրաբար ի վերայ արքունի իրացն հասեալ՝ շրջէր յաշխարհին. (՟Բ. Մակ. ՟Ժ՟Գ. 23։)

Դու հրամայեա՛ տիրաբար, եւ ես առնեմ ծառայաբար. (Վրք. հց. ՟Ի՟Զ։)

Տիրաբար արարեալ՝ զսպանեալսն թաղել հրամայեաց։ Տիրաբար հրամա՛ն տուր։ Եւ ոչ երկուց կամլ երից պատանեաց իշխեմ տիրաբար. (Խոր. ՟Բ. 43։ Եղիշ. ՟Բ։ Փարպ.։)

ՏԻՐԱԲԱՐ. Պարզաբար. յատկապէս. իսկապէս.

Օրհնեալ տիրաբար ի քումդ էութեան։ Որ զմարմնացեալն տիրաբար ի յորովայնի քում կրեցեր. (Նար. ՟Ծ՟Բ։ Շար.։)

Մոլորակք անուանեցան ո՛չ տիրաբար, այլ ի վայրապար մարդկանէ. (Փիլ. ՟ժ. բան.։)

adj.

ՏԻՐԱԲԱՐ. ա. իբր Տիրավայելուչ.

Ըստ տիրաբար խնամոց գթացաք ի ձեզ. (Խոր. ՟Գ. 42։)