cf. Վստահանամ.
ն.չ.ձ. cf. ՎՍՏԱՀԱՆԱԼ. ն. եւ չ. πείθω, πείθομαι, ἑλπίζω.
Զաճումն յառաջադիմութեան, զոր ոչ ի տեսչութենէ մարդոյ վստահեալ յանձինս ունէին, այլ օգնութեամբ վերին խնամակալութենա։ Դու՝ որ սոսկ մարդ ես, հրամանաւ եւ բանիւ վստահես (տպ. վստահիս) առաւել քան զհրեշտակն գործել. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 36։)
Վստահեալք յուսով՝ աներկիւղ զբանն աստուծոյ յամենայն լսելիս հնչեցուցանէին. (Ոսկ. փիլիպ.։)
Մի՛ ոք վստահեսցի ի մեղաց. (Ոսկիփոր.։)