Վերնատունկ

adj. s.

Վերաբուսեալ, եւ աճեցուն. ի բնէ վերաբերեալ տունկ. որպէս ἁναφύων, ἁναφυής recrescens.

Վերնատունկ իմն է առաքինութիւն, եւ ի գերակայսն հայի. (Նիւս. երգ.։)