Չքնաղագեղ

adj.

εὑειδής, καλή, -ός pulchra, pulcherrima, -mus. Չքնաղ գեղով. ամենագեղ. շատ աղուոր՝ սիրուն.

Զչքնաղագեղն (զհռիփսիմէ) ինձ ի սոյն արձակեսցես։ Կախարդն այն՝ որ կորոյս զչքնաղագեղն. (Ագաթ.։)

Իբր թէ չքնաղագեղ ընդ վատակերպոյ բնակէ։ Վասն չքնաղագեղ կերպարանին. (Խոր. ՟Բ. 60. 75։)

Չքնաղագեղ կոյս. (ՃՃ.։)

Խնդրէր կին ... զի բնաւ չքնաղագեղ իցէ. (Մխ. առակ. ՟Ճ՟Կ՟Բ։)

Չքնաղագեղ եւ առատամիտ սպարապետն հայոց աշոտ. (Յհ. կթ.։)

Փառօք հօր գայ՝ ահաւոր եւ զարհուրելի եւ չքնաղագեղ մարդկութիւն զայն ցուցանելով. (Լմբ. հանգ.։)

Եկեալ մովսէս չքնաղագեղն փառօք (ի թաբոր). (Կաղանկտ.։)

Տեսեալ զորդին իւր խրոխտ եւ սիգաճեմ, չքնաղագեղ ունելով տիպ. (անդ։)

Յօրինեալ զչքնաղագեղ եկեղեցին։ Շինեաց չքնաղագեղ յօրինուածովք. (Յհ. կթ.։ Ասող. ՟Գ. 9։)