adj.

childish, puerile;
cf. Մանկամիտ.

adj.

Որ ունի զբարս մանկանց. տղայաբարոյ. ճահիլ.

Մանկաբարոյ, տղայահանճար. (Բուզ. ՟Ե. 34։)

Որ մանաւանդ մանկաբարոյիցն են առաւելագունի պատճառ փութոյ կրթութեան. (Շ. թղթ.։)

Ոչ է վայելուչ քեզ միայնոյ մանկաբարոյ լինել ի մէջ մեր ամենեցուն. (Ճ. ՟Գ.։)

Կամ իբր Մանկաբարոյական. տղայական. երիտասարդական.

Բասրելի գոլ՝ մանկաբարոյ անարգելութեամբ լի. (Փիլ. տեսական.։)