ՀՐՃՈՒՈՒԹԻՒՆ ՀՐՃՈՒՈՒՄՆ. cf. ՀՐՃՈՒԱՆՔ.
Երկաքանչիւրոցն ի մեզ իմաստիցն հրճուութեանց. (Նիւս. երգ. εὑδοκήμησις որ եւ Հաճութիւն.)
Յաւետաբեր թղթոյս քո հրճուումն։ Ընդ աստեղսն հրճուումն. (Մագ. ՟Ի՟Է։ Շար.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | հրճուումն | հրճումունք |
| accusatif | հրճուումն | հրճումունս |
| génitif | հրճուման | հրճումանց |
| locatif | հրճուման | հրճումունս |
| datif | հրճուման | հրճումանց |
| ablatif | հրճումանէ | հրճումանց |
| instrumental | հրճումամբ | հրճումամբք |