ὀμώνυμος, -ον ejusdem nominis et aequivocus. Համանուն. նոյնանուն. անուանակից. եւ Երկդիմի. ուր նոյն անուն իցէ այլեւայլ անձանց, կամ իրաց. հոմաձայն, նոյն անունով, թէճնիս, ատը պիր՝ քենտի այրը.
Թագաւորէ վաղարշ ի ՟Լ՟Բ ամի հոմանուանն (կամ համանուանն) իւրոյ վաղաշայ պարսից արքայի. (Խոր. ՟Բ. 65։)
Հոմանունքն երկոքեան (աշոտ, եւ աշոտ). (Յհ. կթ.։)
Որ է յաթոռ սուրբ գրիգորոյ, գոլ հոմանուն համանմանոյ։ Զիւր սիրեցեալ որդիացեալ, եւ զհոմանունըն հաստատեալ. (Շ. խոստ. եւ Շ. վիպ.։)
Ա՛յլ ազգ կայր հոմանուն ամոնացւոցն. (Նչ. եզեկ.։)
Հոմանուանք (կամ հոմանունք) ասին, յորոց անուան միայն հասարակ. իսկ ըստ անուան բան գոյացութեան այլ. ո՛րզան, կենդանի՝ մարդն, եւ գրեալն (այսինքն նկարեալն). (Արիստ. ստորոգ.։)
Էն ի հոմանուանց է. իսկ հոմանունքն ընդ սահմանաւ ոչ ստորանկանին։ Պա՛րտ է ի վերայ հոմանուանցն խնդրել, թէ քանի՛ս ունի նշանակութիւնս հոմանունն. (Սահմ. ՟Ա։)
Ոչ որպէս հոմանուն ձայնն ի զանազան նշանակեցեալսն. (Սահմ. ՟Ժ՟Թ։)
Ոմանք զօրութիւնք հոմանունք (կամ հոմանուանք) են. (Պերիարմ.։)
Երկուց հաւասարութեանց գոլով՝ հոմանունք իսկ են ... Հոմանուամբ երբէք վարիլ. (Պղատ. օրին. ՟Զ։)
Ի հոմանուանցն բարւոք բանիւ դասեսցի։ Սահմանք ոչ ի հոմանուանցն. (Կիւրզ. Գնձ։)