Հաւատադիր

adj.

Որ դնէ վկայութիւն հաւատոյ իւրոյ, կամ դենի.

Մոդին (միւէզզին) կոչեն զկանչօղն, որ է հաւատադիր. (Վրդն. պտմ.։)

Դոմետիկոսք՝ որք են հաւատադիրք, որք զարտաքնոցն աստուածաբանականութիւնսն ուսանին. (Մխ. դտ.։)