Համախոհ, ից

adj.

ՀԱՄԱԽՈՀ ՀԱՄԱԽՈՐՀ. ὀμόβουλος, σύμβουλος qui ejusdem est consilii, et voluntatis եւ συνισάμενος conspiratus, conjuratus. որ եւ ՀԱՄԱԽՈՀԱԿ, ՀԱՄԱԽՈՐՀՈՒՐԴ, ՄԻԱԽՈՀ. Որ նոյն խորհի եւ կամի. խորհրդակից. սրտակից. համաշունչ. համակամ. (անխտիր ի չար անդր, կամ ի բարին)

Հանդերձ եւգինէոսիւ համախոհիւ իւրով։ Ժողովեալ զամենայն համախոհ եպիսկոսպոսս իւր. (Ճ. ՟Ա. եւ Ճ. ՟Բ.։)

Որպէս կարծիքն արիոսի՝ հեթանոսաց համախոհի. (Շ. խոստ.։)

Երկուք եւս համախոհ ամատունի արամբք։ Վասն ատրներսեհի, եւ հասանայ, եւ նորին համախոհացն։ Զամենայն հնազանդեալս, եւ զհամախորհս. (Յհ. կթ.։)

Եղեւ ժողով յեփեսոս վասն չար աղանդին նեստորի ամբարշտի, եւ համախորհիցն. (Ոսկիփոր.։)

Կարծէր եւս համախորհ եւ միագործ զնիզակակիցսն իւր. (Արծր. ՟Գ. 2։)

Հանդերձ տիմոթէիւ, որ ընդ իւրն էր համախորհ ի սպասաւորութիւն աւետարանին. (Ոսկ. փիլիպ.։)

Առեալ երկու աղախին համախորհ իւր. (Հ=Յ. դեկտ. ՟Ի՟Է.։)