adj.

Առաւել հաճոյ, կարի հաճոյական.

Չի՛ք ինչ հաճոյագոյն աստուծոյ՝ քան զճշմարտութեամբ ճանաչել զնա. (Փոտ. առ աշոտ.։)

Հալուն եւ տարածուն գոյացութեանն լաւագոյնն եւ հաճոյագոյնն ոսկի է. (Փիլ. այլաբ.։)