hy    |   fr

Կոփիչ

s.

stone-cutter;
chisel;
hammer, mallet.

adj. s.

Որ կոփէ. գործի կոփելոյ. եւ Տոփիչ. Թակ.

Կոփչէք զարկուցեալ մեռանի։ Եւ զպռիւրիդեայ, որ հաւանիւր զինքն կոփչօքն խորտակել. (Մագ. ՟Ե. ՟Խ՟Գ։)

Առ զկոփիչն, զի հարցէ զնա։ Ձգեաց զկոփիչն զկնի. (Ոսկիփոր.։)