ԸՆԴՀԱՐԿԱՆՈՒՄՆ ԸՆԴՀԱՐՈՒԹԻՒՆ. ԸՆԴՀԱՐՈՒՄՆ. Ընդհարկանելն, իլն. բախումն. զարկուած. շփումն.
Ոչ թոյլ տայ նմին ընդհարկանումն խղճի ամօթոյ մեղացն՝ առ Աստուած ընտանեբար մերձենալ. (Լմբ. սղ.։)
Եղիսէ զյորձանուտն բաժանէ՝ ընդհարմամբ զանալոցագոյն բերմունք կենցաղոյս. (Սկեւռ. լմբ.։)
Հուր ընդհարմամբ յանկարծօրէն երեւեալ. (Դիոն. երկն.։)
Ընդհարումն եւ բախումն գործեսցէ. (Փիլ. այլաբ.։)
(Նիւս. կազմ. ՟Ի՟Ե.)
Ի ձեռն զգայութեանցն ըմբռնմունք հասանելի լինին՝ գունով եւ ձեւով եւ կուտիւ եւ որքանութեամբ եւ ընդհարութեամբ. իմա՛ կամ ընթերցի՛ր ըստ յն. ընդդիմահարութեամբ։
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | ընդհարութիւն | ընդհարութիւնք |
| accusatif | ընդհարութիւն | ընդհարութիւնս |
| génitif | ընդհարութեան | ընդհարութեանց |
| locatif | ընդհարութեան | ընդհարութիւնս |
| datif | ընդհարութեան | ընդհարութեանց |
| ablatif | ընդհարութենէ | ընդհարութեանց |
| instrumental | ընդհարութեամբ | ընդհարութեամբք |