s.

ԸՆԴՀԱՐԿԱՆՈՒՄՆ ԸՆԴՀԱՐՈՒԹԻՒՆ. ԸՆԴՀԱՐՈՒՄՆ. Ընդհարկանելն, իլն. բախումն. զարկուած. շփումն.

Ոչ թոյլ տայ նմին ընդհարկանումն խղճի ամօթոյ մեղացն՝ առ Աստուած ընտանեբար մերձենալ. (Լմբ. սղ.։)

Եղիսէ զյորձանուտն բաժանէ՝ ընդհարմամբ զանալոցագոյն բերմունք կենցաղոյս. (Սկեւռ. լմբ.։)

Հուր ընդհարմամբ յանկարծօրէն երեւեալ. (Դիոն. երկն.։)

Ընդհարումն եւ բախումն գործեսցէ. (Փիլ. այլաբ.։)

(Նիւս. կազմ. ՟Ի՟Ե.)

Ի ձեռն զգայութեանցն ըմբռնմունք հասանելի լինին՝ գունով եւ ձեւով եւ կուտիւ եւ որքանութեամբ եւ ընդհարութեամբ. իմա՛ կամ ընթերցի՛ր ըստ յն. ընդդիմահարութեամբ։

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif ընդհարութիւն ընդհարութիւնք
accusatif ընդհարութիւն ընդհարութիւնս
génitif ընդհարութեան ընդհարութեանց
locatif ընդհարութեան ընդհարութիւնս
datif ընդհարութեան ընդհարութեանց
ablatif ընդհարութենէ ընդհարութեանց
instrumental ընդհարութեամբ ընդհարութեամբք