ձ.

ԴԺԳԸՄԻՄ ԴԺԳԸՄՆԻՄ. ἑπιλύπομαι moleste fero (որպէս թէ դժկամիլ) Դժկամակ լինել. դժուարիլ. խոժոռիլ. տխրիլ. դժարը գալ, ցաւիլ.

Յայնր վերայ սրտի մտօք անտիոքոս դժգմեցաւ, ի գութ դարձաւ, արտասուեաց. (՟Բ. Մակ. ՟Դ. 37։)

Ընդ վերակացութիւն ազգականացն դժգմեալ. (Խոր. ՟Բ. 69։)

Դժգմեալ խոժոռեալ. (Յհ. կթ.։)

Դժգմնեցաւ ընդդէմ նորա, թէ յե՛տս երթ սատանայ. (Արիստակ. նաւակատ.։)

Հիւանդանայր ախտիւ բարկութեանն, եւ դժգմնէր։ Այսքան չարչարեցաւ, եւ ոչ դժգմնեցաւ։ Դժգմնի ի տեսանելն զսպիտակութիւն հերացն։ Խռովեալ սիրտն, ամբոխեալ մաշկի դէմք երեսացն, եւ հայեցուածք դժգմնի. (Լմբ. ժղ. եւ Լմբ. պտրգ. եւ Լմբ. առակ.։)