Դաւաճանող

adj.

ԴԱՒԱՃԱՆԻՉ ԴԱՒԱՃԱՆՈՂ. ἑπίβουλος insidiosus Դաւադիր. դաւօղ, խարդաւանօղ.

Դու ես դոցա դաւաճանիչ ի մեղսն, եւ ոչ ինքեանք նորին սիրօղք. (Լմբ. սղ.։)

Դաւաճանօղ եւ ամբարտաւանագոյն գազան լինիցի. (Պղատ. օրին. ՟Է։)

Դաւաճանող վիշապ. (Շար.։)