ԱՌԷ ԱՌԷԱԿԵԱԼ ԱՌԷԱՑԵԱԼ. προσῶν, -σοῦσα, -όντα. qui vel quae adest, quae adsunt, accidens Որ ինչ է առընթեր, ներկայ, ներգոյ. յարակից. պատահումն. եւ Էակ. գոյ. գոյք.
Ոչ յանանջատաբար առէիցն իմասցին էութիւնք, այլ յորոց ենն ինքեանք։ Որ միայն առէն աստուծոյ, որպէս ի՛ւր (այսինքն յատկութիւն) ինքեան եւ գերամբարձեալ, զանեղն գոլ ասեմ. (Կիւրղ. գանձ.։)
Բնաւորականս ասեմք մտածութիւնս զանուսանելիսն առէսս ամենեցունց, որպէս գոլն աստուած. (Նիւս. բն.։)
Յաղագս առէից հասարակաց եւ յատկից՝ սեռիցն եւ տեսակացն. (Պորփ.։)
Կորուսի զմեծապարծուն փառաց առէս. (Պիտ.։)
Յաւէժ զուարճանան դասք անմարմնոցն առ էիցս. (Շար.) է կրկին բառ, որպէս առընթերէակացս, այսինքն ընդ մարդկան.
Զխոստովանութիւն առ էն էապս գործէ. (Փիլ. այլաբ.) իմա՛ առ աստուած։
Կենդանւոջն՝ տարբերութիւն առէակեալ բանականին։ Սեռին առէակեալ տարբերութիւն։ Առէացելոց եւ այլոցն հասարակաց եւ յատկի. (Պորփ.։)
առէք. cf. ԱՌԷ, էի, ից.