adj. s.

cf. Քարակոփ.

adj.

որ եւ ՔԱՐԿՈՒՌ. Կռեալ ի քարանց. կոփածոյ. քարաշէն. քերած

Նա ինքն յարուցանէ տաճար քարակո յերուսաղէմ։ Շինեաց կարմունջս քար կուռս ի վերայ գետոց. (Ճ. ՟Գ.։ Միխ. ասոր.։)

Իբրեւ զարդ աւազեղէն քարակուռ որմզ Սիրաք. (՟Ի՟Բ. 20.) յն. τοίχου ξυστού . լտ. parietis limpidi.

s.

ՔԱՐԱԿՈՒՌ. գ. Կռօղ քարանց. քարակոփ. գաղատոս.

Ես իբրեւ քարակուռ զքարինս մածուցի ի շինուած. (Մծբ. ՟Ժ։)