Միայնանամ, ացայ

չ.

μονάζω solitarius sum μονοῦμαι solus remaneo, solitarem dego vitam ἑρημόομαι desolor. Միայն լինել կամ մնալ. մենանալ. առանձնանալ միոյ կամ երկուց. անապատանալ, հեռանալ կամ զրկիլ յընկերաց. հրաժարել յաշխարհէ. միայնակեաց լինել.

Ջուր՝ յորժամ ի հրոյ անջատի, եւ յօդոյ միայնանայ, հանդարտագոյն լինիցի. (Պղատ. տիմ.։)

Իբրեւ ագռաւ միայնացեալ թափուր։ Այրւոյս՝ որ մնացի միայնացեալս ի բազմաց. (Երեմ. ՟Գ. 2։ Բար. ՟Դ. 12։)

Եթէ առ սակաւ ինչ ի նմանէ միայնասցի (կինն յառնէն) Նիւս. (կուս.։)

Միայնացեալ զուրայ՝ գայ առ արտայ յոչ կամաց։ Հռուփանոս, որ ի սամոս էր միայնացեալ. (Խոր. ՟Գ. 15. 53։)

Ոչ զայրին, եւ ոչ զհանգուցելոյ առնն միայնացեալ։ Միայնարան, յորում միայնանալով նոքա՝ զպարկեշտ եւ զնազելի վարուց զխորհուրդսն կատարեն. (Փիլ. քհ. ՟Թ. եւ Փիլ. տեսական.։)

adj. s.

ՄԻԱՅՆԱՑԵԱԼ, ցելոյ, ոց.՝ ա.գ. μοναχός monachus, solitarius. Միայնակեաց. միայնաւոր. կրօնաւոր. միանձն.

(Զկրօնաւորս) ոմանք կամարարս, եւ ոմանք միայնացեալս անուանեալ։ Զկատարեալ իմաստասիրութիւնն միայնացելոցն ցուցանէ. (Դիոն. եկեղ.։)

Յառաջին ամին դիւրալուր են անձինք միայնացելոցն. (Վրք. հց. ՟Բ։)

Օրհնեալ ես փայտ սուրբ, միայնացելոց պարիսպ, ճգնաւորաց ժուժկալութիւն. (Անյաղթ բարձր.։)