Հայրենի, ենւոյ

adj.

πάτριος, πατρωός, πατρικός patrius, paternus. Սեպհական հօր, եւ հարց, եւ նախնեաց. հայրական. հայրենական. հայրենեան. եւ Իւրական. սեպհական. հօրենական, պապենական, հին, բուն, իւրը.

Հայրենի տուն, բնակութիւն, պատիւ, փառք, օրէնք, գիրք, գերեզմանք, բարեկամ, աւանդութիւն, երկիր, գաւառ. (եւ այլն. ի սուրբ գիրս ստէպ։)

Իսկ (Տոբ. ՟Ա. 9.)

Առի ես ինձ կին ի զաւակէ հայրենի իմոյ. իմա՛, հայրենւոյ իմոյ (այսինքն գաւառի, որպէս դնի ի յն)։

Հայրենի իշխանութիւն, թագաւորութիւն, նահապետութիւն, կարգ, աւանդ, աւանդութիւն, բարեկամութիւն, չարիք. (եւ այլն. Պիտ.։ Յհ. կթ.։ Խոր.։ Ագաթ. եւ այլն։)

Զինչսն մեր հոգամք, թէպէտ եւ հայրենիք իցեն։ (Ոսկ.յհ. ՟Բ. 33։)

Նախնեաց մերոց հովուութիւնն հայրենի էր (այսինքն սեպհական). (Եւս. քր. ՟Ա։)

Այս են կամք հայրենիք (այսինքն հօր). (Մաշտ.։)

Զիա՞րդ թերակատարն զխորհուրդն հայրենի իմացաւ. (Եզնիկ.։)

Հայրենի յանդիմանութիւն (բան դաւթի հօրն սողոմոնի). (Նար. ՟Խ՟Ը։)

s.

ՀԱՅՐԵՆԻՔ գ. τα πατρώα paterna bona. Հայրենի իրք, ժառանգութիւն, ինչք, ստացուածք.

Որդի է, որպէս ի հօրէ ունի զհայրենիսն. (Իգն.։)

Որք զհայրենիսն ընդ վայր ծախեն. (Ոսկ. մ. ՟Բ. 23։)

Որ զհայրենիսն փաղաղեաց, եւ եղջերն ցանկայր. (Ոսկ. ՟ա. կոր.։)

ՀԱՅՐԵՆԻՔ. Նախնիք. հարք եւ նախահարք ցեղին կամ ազգին. ազգ եւ աշխարհն. իր առջինները.

Նոքա զինչսն՝ զոր ի հայրենեացն անտի ունէին։ ցրուէին. (Մանդ. ՟Ժ՟Ը։)

Անյագ առնիցեն զընթերցումն պատմութեանց մերոց հայրենեացն. (Խոր. ՟Գ. 1։)

Ծանօթս տուեալ մովսիսի ի հայրենեաց անտի (ասելով, ես եմ աստուած աբրահամի. (Սհ. յկ). Ագաթ.։)

ՀԱՅՐԵՆԻՔ. πατρίς patria. Հայրենի գաւառ, երկիր, եւ երկինք.

Ելանել նմա ի հայրենեաց իւրոց։ Արդ ելեալ աբրահամ ի հայրենեաց իւրոց. (Ագաթ.։)

Մի՛ գնասցես վասն պիտոյից քոց ի հայրենիսն քո. (Վրք. հց. ՟Ե։)

Դէմ եդեալ ի բիւզանդիոն ելանել՝ փափաքելով մերոց հայրենեացն. (Խոր. ՟Գ. 62։)

Վաղիւն երթալոց ես ի հայրենիսն, անդ հանգիր. (Նեղոս.։)