ԱՆՈՒԱՆՈՒԹԻՒՆ ԱՆՈՒԱՆՈՒՄՆ. ὁνομασία, ὁνόμασμα. nominatio, nuncupatio. Անուանելն, իլն. անուանակոչութիւն.
Իմաստասիրութիւն ունի յանուանութենէ, այսինքն ի ստուգաբանութենէ զսահմանն. (Սահմ. ՟Է. (այլ ձ. յանունութենէ, յանուանադրութենէ։))
Չարիքն ի դիպացն առնուն զանուանումն։ Ուստի եւ զանուանումն արուեստին առնու. (Եզնիկ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | անուանութիւն | անուանութիւնք |
| accusatif | անուանութիւն | անուանութիւնս |
| génitif | անուանութեան | անուանութեանց |
| locatif | անուանութեան | անուանութիւնս |
| datif | անուանութեան | անուանութեանց |
| ablatif | անուանութենէ | անուանութեանց |
| instrumental | անուանութեամբ | անուանութեամբք |