adj.

Այն որ քարծոծէ. քարաձգող.

Զերծաւ ի քարկոծչացն՝ անցանելով ընդ մէջ նոցա. (Առ որս. ՟Զ։)

Որ աղօթս ի վերայ քարկոծչացն առնէիր։ Տեսանեմք նկարեալ զստեփաննոս նախավկայ ի մէջ քարկոծչացն. (Բրս. ի ստեփ. Լծ. ածաբ.։)

Մովսէսիւ զհեզութիւն ուսցին միանձունք, զի այնպէս զերծցին ի խորանն ի քարկոծչացն. (Նեղոս.։)

Առ քարկոծիչսն երթամ ես. զի փոխանակ քարկոծչացն՝ եղիցին նոքա թարգմանիչք. (Եփր. համաբ.։)