to be out of one's wits;
to swoon or faint away.
ՈՒՇԱԹԱՓ ԼԻՆԻՄ ՈՒՇԱԹԱՓԻՄ. Անկանիլ ի մտաց կամ ի զգայութենէ. ցնորիլ. զինքը՝ խելքը կորսնցնել՝ փախցնել, մարիլ.
Ազդումն դիւական անկեալ ի վերայ նորա՝ ուշաթափ անկեալ դնէր. (Արծր. ՟Բ. 4։)
Անկեալ ի խելացն՝ ուշաթափեցաւ. (Տէր Իսրայէլ. մայ. ՟Ի՟Գ.։)