Համառօտիւ

adv.

ՀԱՄԱՌՕՏԻՒ ՀԱՄԱՌՕՏԻՒՔ cf. ՀԱՄԱՌՕՏԱԲԱՐ.

Համառօտիւ ասել, կամ անցանել, կամ ծանուցանել. (Լմբ. պտրգ.։ Սկեւռ. յար.։ Ի գիրս խոսր.։)

Համառօտիւք պատմել, կամ ի կիր արկանել եւ այլն. (Եւս. քր. ՟Ա. ստէպ։ Ուռպ. ՟Բ։)