negligent, careless, inattentive, indifferent, indolent;
— առնել, — լինել, to neglect, to slight, cf. Անտեսել.
ἁμελής qui curam non gerit, negligens Չունօղ զփոյթ. անհոգ. հաճէթսիզ. իհմալ էտիճի.
Ոչ իբրեւ զանփոյթ եւ զանպիտան կանայս. (Փարպ.։)
Եւ ἁμελής. qui negligitur, cujus cura non geritur. Ոչ հոգացեալ, անխնամ. զորմէ չառնեմք չառնեմք զփոյթ. թէրք՝ իհմալ օլունմուշ, ինթիմամսըզ.
Հանդերձ անփոյթ. (Արիստ. առաք.։)
Ելից արկ ի յականջս նորա զանփոյթ մեծ իրս. (Եփր. համաբ.։)
ԱՆՓՈՅԹ ԱՌՆԵԼ. ἁμελέω. curare non habeo, supersedeo, negligo, contemno. Անտես առնել. զանց առնել. փոյթ չառնել. եւ Անփութութիւն առնել. յուլանալ. հեղգանալ. արհամարհել. չհոգալ, հոգը չըլլալ. իհմալլըգ էթմէք, խօրլամագ. պագմամագ.
Անփոյթ առնել զինէն. զնոցանէ, զիրաւանց, զշնորհաց. (Երեմ. ՟Դ. 17։ ՟Լ՟Ա. 32։ Իմ. ՟Գ. 10։ ՟Ա. Տիմ. ՟Դ. 14։)
Անփոյթ առնել զքաջութենէ եւ զբարի յիշատակաց, կամ զքոյովն խրատու, կամ այսպիսի գիտութեանց. (Խոր.։)
Անփոյթ առնել աւանդիցն, կամ ծանունցն, կամ այսմիկ, կամ հրամանին, կամ ի խորհել. (Յճխ.։ Յհ. իմ. ատ. ՟Ի՟Գ։ Յհ. կթ.։ Լմբ. համբ. եւ Լմբ. սղ.։)
Անփոյթ առնեմք զբազմօքն. (Սարգ. ՟ա. պ. ՟Զ։)
Անփոյթ արար ի նմանէ. (Եփր. ել.։)
Ոչ անփոյթ արար զուսմանն. (Սեբեր. ՟Ժ։)
Եւ ոչ զմարդկայինսն առնէ անփոյթ. (Սահմ. ՟Է։)
Անփոյթ առնել զհանգիստ, զայս, զմեզ, զանձին կորուստ, զբազմածախ ինչս, զմի ոք յոչխարացն. (Յհ. իմ. ատ.։ Յհ. կթ.։ Խոսր.։ Նար. խչ.։ Սարգ. ՟ա. պետ. ՟Զ։)
Անփոյթ զքոյդ առնել զյօժարութիւն. (Նանայ. յռջբ։)
Վասն եկեղեցեաց մի՛ անփոյթ արասցեն. (Նիւս. թէոդոր.։)
Եւ ի գոլոյն աստուած ոչ անփոյթ արարեալ. քանզի եկաց մնաց այսպէս բոլորիցս տէր. (Պրպմ. լ.։)
ԱՆՓՈՅԹ ԼԻՆԵԼ. որպէս կր. վերնոյն. Յանհոգս կամ անխնամ թողեալ լինել. եւ Չլինել փութոյ. իհմալ օլունմագ, թէրք օլունմագ.
(Քարեղէն պատկերքն) անփոյթք եղեալք տգեղանան. (Ագաթ.։)
Փոքր ինչ եւ ի մէնջ յաւելեալ անփոյթ եղելումն ի նոցունց բանի. (Շ. մտթ.։)
Խնդրելով զօգնութիւն՝ անփոյթ լինի. (Լմբ. սղ.։)
Անփոյթ եղեւ նոցա զիրացն. այսինքն չեղեւ փոյթ. (Վրդն. պտմ.։)