adj.

ԱՆՈՂՈՔ ԱՆՈՂՈՔԵԼԻ. Որ ոչ ողոքի աղաչանօք. անամոքելի. անմեղկելի. խիստ. որ կակղնալ չի գիտեր.

Թշուառական, ծառայելով բազմաց եւ անհաշտ եւ խիստ եւ անողոք տերանց. (Փիլ. լին.։)

Անողոք աններելի սրտմտութեամբ։ Անողոքելի քինուցն ոխակալութեամբ. (Պիտ.։)

Կերչացն կոյաք անողոքելիք։ Անողոքելի պարսաւիչ. (Նար. ՟Կ՟Թ. ՟Ձ՟Ը։)

Անողոքելի տանջեալս. (անդ. ՟Հ՟Ա.) իմա՛, առանց կարելոյ ողոքել։

Անողոքելի սլացմամբ. (՟Ձ՟Զ.) իբր աննահանջելի։