adj.

Ոչ ինչ նշանակ է խոստովանութեան, որպէս դաւանութեան ճշմարտութեան.

Համրացեալք ի խոստովանական բարբառոյն. (Ագաթ.։)

Սուրբ հարքն զիւրեանցն արձանացուցին խոստովանական բան։ Առ ամենեսեանանամօթեալդ՝ եւ ի խոստովանականս եւ՛ իկարգս եւ ի կրօնս. (Յհ. իմ. երեւ.։)

Խոստովանական երդումն կոչի, յորժամ ասէ, այնճշմարիտ աստուածն, աստուծոյ փառքն, որ այսպէս է. կամ ասէ, թէ այս խաչիս եւ աւետարանիս փառքն, կամ խաչին զօրութիւնն. այս աւետարանս եւ խաչս. (Երզն. խրատ.։ Տօնակ.։)

Եւ որպէս Խոստովանական. վկայական. մարտիրոսական.

Զխոստովանական անուն՝ ձայն ի վերայ եդեալ կարդային. (Արծր. ՟Բ. 2։)

Մեզ պատկանիվկայիցն խոստովանական հնմնրձակութիւն. (Ի գիրս խոսր.։)