contempt, disobedience, indocility.
ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՂՈՒԹԻՒՆ ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՒԹԻՒՆ ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՒՄՆ. παρακοή inobedientientia, contumacia. Ստունգանելն. անլսողութիւն. անհնազանդութիւն. պատուիրանազանցութիւն.
Որ զմեռեալս զմեզ վասն ստունկանողութեանն՝ (կամ ստունգանութեան) նորոգեաց վերստին. (Աթ. համբ.։)
Ստունգանութեան ժառանգեցեր վիշտս։ Մի՛ կարծիցեն զկանխասացութիւն անմիտքն բռնադատիչ ստունգանութեան. (Կիւրղ. կուս.։ Բրսղ. մրկ.։)
Հատուցումն ընդունին արժանի ըստուգանութեան իւրեանց. (Կանոն.։)
Ամենայն յանցաւորութիւն եւ ստունգանումն ընկալաւ պատիժ պատուհասի։ Ի ձեռն ստունգանմանն միոյ մարդոյ մեղաւորք բազումք եղեն. (Կիւրղ. գանձ.։ Պրպմ. ՟Լ՟Ա։)
Singulier | Pluriel | |
---|---|---|
nominatif | ստունգանումն | ստունգանմունք |
accusatif | ստունգանումն | ստունգանմունս |
génitif | ստունգանման | ստունգանմանց |
locatif | ստունգանման | ստունգանմունս |
datif | ստունգանման | ստունգանմանց |
ablatif | ստունգանմանէ | ստունգանմանց |
instrumental | ստունգանմամբ | ստունգանմամբք |