cf. Ստունգանումն.
ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՂՈՒԹԻՒՆ ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՒԹԻՒՆ ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՒՄՆ. παρακοή inobedientientia, contumacia. Ստունգանելն. անլսողութիւն. անհնազանդութիւն. պատուիրանազանցութիւն.
Որ զմեռեալս զմեզ վասն ստունկանողութեանն՝ (կամ ստունգանութեան) նորոգեաց վերստին. (Աթ. համբ.։)
Ստունգանութեան ժառանգեցեր վիշտս։ Մի՛ կարծիցեն զկանխասացութիւն անմիտքն բռնադատիչ ստունգանութեան. (Կիւրղ. կուս.։ Բրսղ. մրկ.։)
Հատուցումն ընդունին արժանի ըստուգանութեան իւրեանց. (Կանոն.։)
Ամենայն յանցաւորութիւն եւ ստունգանումն ընկալաւ պատիժ պատուհասի։ Ի ձեռն ստունգանմանն միոյ մարդոյ մեղաւորք բազումք եղեն. (Կիւրղ. գանձ.։ Պրպմ. ՟Լ՟Ա։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | ստունգանութիւն | ստունգանութիւնք |
| accusatif | ստունգանութիւն | ստունգանութիւնս |
| génitif | ստունգանութեան | ստունգանութեանց |
| locatif | ստունգանութեան | ստունգանութիւնս |
| datif | ստունգանութեան | ստունգանութեանց |
| ablatif | ստունգանութենէ | ստունգանութեանց |
| instrumental | ստունգանութեամբ | ստունգանութեամբք |