adj. adv.

μᾶλλον magis μάλιστα maxime, potissime, -mum. Առաւել. Առաւելագոյն.

Ոչ գոյ իր՝ յորմէ պարտ է յաւէտագոյն խորշել, քան եթէ յաստուածսն բանիւ եւ գործով մեղանչել. (Պղատ. մինովս.։)

Ցասմնատեսակ պարտ է գոլ ամենայն առն, եւ հեզ իբրու յաւետագոյն. (Պղատ. օրին. ՟Ե։)

Քանզի եւ տէր իսկ յաւետագոյն զնա սիրեցեալ քան զսինէական զայն զլեառն. (Անան. եկեղ։)

Յաւէտագոյն իմն պատուով անցեալ վայելչանայ։ Յաւետագոյն խմբեալ երջանկութիւնք։ Օժանդակեալք յաւետագոյն ի զօրացն բազմութենէ։ Յե՛ւս յաւէտագոյն՝ փոխէ անզանգիտելի նահատակութիւն։ Նմանապէս սոցա՝ եւ յաւէտագոյն եւս ծանի՛ր զպարսպաւորութիւն քաջարութեանն զօրավիգն։ Կրկին արդարութիւն է, եւ յաւետագոյն իրաւացի եւս գործ. (Պիտ.։)