adj.

dead, killed, stretched on the ground;
— կացուցանել, — յերկիր կործանել, to overturn, to throw down dead bodies, to strike stiff to the ground.

adj. adv.

ԴԻԱԹԱՒԱԼ կամ ԴԻԹԱՒԱԼ. Իբրու դի թաւալեալ, տապալեալ, տապաստ արկեալ ի դաշտի. վարի ընդ բայի, որպէս Տապաստ արկանել կամ անկանիլ. καταστρωννύω, -νυμι humi sterno, consterno, -or, πίπτω cado գետինը փռել, փռուիլ.

Բազում վիրաւորս, կամ մի առ միոջ դիաթաւալ կացուցանէին։ Դիթաւալ կացուցանէր։ Դիթաւալ կացուցից. (՟Ա. Մակ. ՟Գ. 24։ ՟Ե. 34։ ՟Զ. 42։ ՟Բ. Մակ. ՟Ե. 26։ Եզեկ. ՟Զ. 5։)

Դիթաւալ (կամ դիաթաւալ) կացուցեալ. (Մանդ. ՟Ի՟Գ։ եւ Ճ. ՟Դ.։)

Յորոց զկէսս դիաթաւալ յերկիր կործանէին. (Փարպ.)

Յերկիր անկեալ դիաթաւալ խաղային. (Եղիշ. ՟Զ։)

Բազում դիաթաւալք յերկիր անկեալ մեռանէին. (Ճ. ՟Ա.։)