adj.

cf. Բարեբարոյ.

adj.

Գտանի եւ ԲԱՐԵԲԱՐ. Նոյն ընդ Բարեբարոյ, կամ բարեբարոյք. այսինքն բարի բարուք.

Այսու զկարի իմն բարեբարսն նշանակէ, եւ զհնազանդսն հրամանին Աստուծոյ. (Տօնակ.։)

Ոչ ի հանդերձս պաճուճեալս, այլ յոգիս եւ յանձինս բարեբարս, հեզութեամբք զարդարեալք. (Կոչ. ՟Գ։)

Եւ եթէ գոն ձկունք՝ որ զբարի բարք ունիցին յարարածին իւրեանց, մեզ եւս պարտ եւ պատշաճ է լինել բարեբարք մերով արձակ կամօք. (Վեցօր. ՟Է։)

Չի՛ք ինչ քան զշունս՝ բարեբա՛րս ի գազանս. ընդ որ եւ իմաստունք յունաց զարմանային։ Յօրինակ իմաստասիրութեան առնուին զբարս բարեբար անասնոյն. (Ոսկ. ես.։)

Ուր գտանէ բարս բարեբարս, անդ դնէ զփրկութեան դրոշմն սքանչելի. (Կոչ. ՟Ա։)