cf. Անբաժ.

adj.

Առանց բաժնի մնացեալ. որ չառնու ինքեան բաժին կամ ժառանգութիւն. միրաստան քեսիլմիշ.

Ելանէ դուստր ի տան է, անբաժին եւս է ... Լիցի անբաժին առնուլ (զկոյս բռնաբարեալ). (Մխ. դտ.։)

Տարագիր առնէ (զորդի յանցաւոր), եւ անբաժին հանէ զնա. (Սարգ. ՟բ. յհ. ՟Բ։)

Կամ անբաժ. անմասն. զուրկ. լագասըզ, պինասիպ.

Ոչ կամեցան զժողովեալսն անբաժին ի ժողովրդենէն առնել։ Անբաժին գնալ. (Լմբ. պտրգ.։)

իբր անբաժան. անբաժանելի. անքակ. անմեկնելի. ἁδιαίρετος, ἁμέριστος, ἁδιάζευκτος. թագսիմ օլունմազ, այրըլմազ.

Անքակ անբաժին ինքնութիւն. (Ագաթ.։ Նար. ԻԸ։)

Սուրբ Երրորդութիւնն եւ երանելի միասնականութիւնն՝ անբաժին եւ միաւորեալ է յինքեան։ Անբաժին է, եւ ի նմին ինքեան. (Աթ. ՟Ժ՟Բ։)

Զանբաժին բնութիւնն, եւ զանքակ թագաւորութիւնն. (Սեբեր. ՟Է։)

Թէպէտեւ յերկուց իրաց երեւի (այս ինքն իմանի), այլ ի միութիւն յանբաժին միացեալ. (Պրպմ. ԽԵ։)

Աստուածային բնութիւնն՝ անբաժին մնացեալ առ մարմինն եւ առ հոգին. (Զքր. թղմ.։)

Ծածկեալ յարգանդ սրբուհւոյ Կուսին, եւ ի ծոցոյ Հօր անբաժին. (Շ. խոստ.։)

Յառաջագոյն սահմանեցաւ յանբաժին նորա եւ հօր նորին խորհրդոց. (Աթ. ՟Ը։)

Որպէս զեղբարս հարազատ անբաժինս։ Անքակ սէր արասցուք ընդ Արշակայ, զի մինչեւ յաւիտեան անբաժին լիցի նա ի մէնջ. (Բուզ. ՟Դ. 16. 20։)

Անբաժին գանձ. (այս ինքն անշորթելի, անկապուտ). (ՃՃ.։)

Այսպէս եւ ի Հօրէ Աստուածութիւնն՝ անհոս եւ անբաժին հանդիպի. (Աթ. ՟Զ։)

Կամ միաձոյլ. անհատ եւ անբաժին էին մարմինքն զառաջինն։

Մարմինք անհատք եւ անբաժինք էին. (Եզնիկ.։)