adj.

cf. Անբաժան.

adj.

ἁδιαίρετος, ἁχώριστος. indivisibilis, inseparabilis. Որ չէ՛ բաժանելի. անանջատ. անմեկնելի. անզատելի. անհատանելի ի մասունս. այրըլմազ, թագսիմ օլունմազ, լա իւնֆէք.

Յաղագս անբաժանելի եւ Սուրբ Երրորդութեանն։ Բնութիւնն մշտնջենաւոր եւ անբաժանելի։ Բաժանելով զանբաժանելին՝ ուրացան, եթէ Բանն մարմին եղեւ։ Անբաժանելի է մարմինն ի Բանէն։ Հոգի է Աստուած, նոյն ինքն անբաժանելի, ոչ ունելով տեղի՝ ուր ոչ է. (Աթ.։)

Անբաժանելի եւ միասնական Սուրբ Երրորդութիւն. (Նար. եւ Ժմ.։)

Աստուածութեամբն անբաժանելեաւ։ Անբաժանելի բղխումն. (Նար. ԽԸ. ՀԵ։)

Վասն այնր թագաւորութեան, որ կայ եւ մնայ յաւիտեան, եւ անբաժանելի է յառողէն. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 38։)

Բազում եւ անբաժանելի էր լեալ սուգն. (Ոսկ. ի մելիտ.։)

Ելուզմունք բարունակացն ընդ գերակայ ծայրս ծառոցն շարամանեալք, ոյց գրեթէ անորիշ յիրերաց եւ անբաժանելի թուէր յանկութիւն. (Պիտ.։)

Սեռն որպէս սեռ՝ անբաժանելի գոլով, ոչ ունի զանազանութիւն. (Անյաղթ պորփ.։)

adv.

Իբր անարժանաբար.

Ի քեզ միանալ անբաժանելի։ ՅԱստուծոյ միացեալք անբաժանելի. (Նար. ԻԴ. ՁԱ։)