ԿԱՆԽԱԿԱԼ ԿԱՆԽԱԿԱԼՈՒ. προληπτικός anticipans, praesumens, praerogativus. Որ ինչ ի վաղուց հետէ կալեալ է, կամ պահեալ. ընդաբոյս. բնաւորեալ. սովորական. իբրեւ օրէնք եղեալ.
Զորոց խելամտութիւնն յինքեան ունէր կանխակալ գիտութեամբ. (Եզնիկ.։)
Կանխակալ էր սովորութիւնն։ Կանխակալ սովորութեամբ կատարել, սիրել, կամ կապիլ. (Սեբեր. ՟Գ։ Սարգ. ՟ա. պետ. ՟Ժ՟Ա։ եւ Սարգ. ՟ա. յհ. ՟Զ։ Երզն. մտթ.։)
Ոչ եթէ առ կանխակալին սովորութեան էր սէր սրբոյ առ նոսա. (Ոսկ. փիլիպ.։)
Ո՞ չար սովորութեան, եւ կանխակալու (կամ կանխակալոյ) անմտութեան. (Ոսկ. եփես. ՟Գ։)