Օճրագործ

ՕՃԻՐ կամ ՕՃԻՌ. ՕՃՐԱԳՈՐԾ. cf. ՈՃԻՐ, եւ այլն. որպէս Չարիք, եզեռն.

Թշնամանօղն ի պէմսպէս ոճիրս գրգըռէ զընկերն։ Կայէն ո՛չ յետ բազում սպանողաց, այլ նախ եգիտ զօճիրն. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 16։ ՟Բ. 1։)

Եղեն օճիրք անհնարին չարեաց. (Կաղանկտ.։)