adj.

ՓԱՅԼԱԿՆԱՑԱՅԹ ՓԱՅԼԱԿՆԱՑԱՅՏ. Որ ցայթէ կամ ցայտէ զփայլատակունս. հրացայտ. բոցանշոյլ իբրեւ զփայլակն.

Զոր հրեղէն աթոռքն փայլակնացայթ հնչմամբ ընդունել ոչ բաւէին. (Պրոկղ. ներբ. ղկ.։)

Տեսանեմ այր մի փայլակնացայթ։ Մերկացեալ ի փայլակնացայթ փառացն. (ՃՃ.։)

Զարհուրեալք ի փայլակնացայտ եւ յանմատոյց լուսոյ աստուածութեանդ։ Յորմէ սասեալ դողային փայլակնացայտ ի լուսոյն։ Զարհուրեալք ի փայլակնացայտ տեսլենէ դատաւորին. (Պտրգ.։ Շար.։ Սարգ. ՟բ. պ. ՟Զ։)

Ամպքն՝ լուսատեսակ, փայլակնացայտ եւ այլն։ Փաղփաղուն եւ փայլակնացայտ պայծառութիւն (ականց). (Խոր. վրդվռ.։ Վրք. ոսկ.։)