adj.

ՎԱՅՐԱԳՆԱՑ ՎԱՅՐԱԳՆԱՑԵԱԼ. μετέωρος vagus. Որ գնայ եւ շրջի ի բացի. մոլորական. ինքնագլուխ. անսանձ. վայրաբեր. հեշտասէր.

Զօրքն ամենայն վայրագնաց՝ ջլաձիգ խզմամբ տաժանեալ. (Յհ. կթ.։)

Տանջեա՛ իբրեւ զաղախին մի վայրագնաց եւ պոռնկացեալ. (Ոսկ. մ. ՟Բ. 17։)

Պատասխանի ետ վայրագնացն (հերովդիադա), եւ ասէ ցհոմանին իւր (ցհերովդէս). (Եփր. ի յհ. մկ.։)

Մերժեցեր զմեղուցեալս, եւ ընդ վայր հարեր զվայրագնացս. (Յհ. գառն.։)

Ի վավաշ վայրագնացեալ վրդովչացն վազեալ ի բաց մղեսցի. (Մագ. ՟Ի՟Ը։)