s.

ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՂՈՒԹԻՒՆ ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՒԹԻՒՆ ՍՏՈՒՆԳԱՆՈՒՄՆ. παρακοή inobedientientia, contumacia. Ստունգանելն. անլսողութիւն. անհնազանդութիւն. պատուիրանազանցութիւն.

Որ զմեռեալս զմեզ վասն ստունկանողութեանն՝ (կամ ստունգանութեան) նորոգեաց վերստին. (Աթ. համբ.։)

Ստունգանութեան ժառանգեցեր վիշտս։ Մի՛ կարծիցեն զկանխասացութիւն անմիտքն բռնադատիչ ստունգանութեան. (Կիւրղ. կուս.։ Բրսղ. մրկ.։)

Հատուցումն ընդունին արժանի ըստուգանութեան իւրեանց. (Կանոն.։)

Ամենայն յանցաւորութիւն եւ ստունգանումն ընկալաւ պատիժ պատուհասի։ Ի ձեռն ստունգանմանն միոյ մարդոյ մեղաւորք բազումք եղեն. (Կիւրղ. գանձ.։ Պրպմ. ՟Լ՟Ա։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif ստունգանողութիւն ստունգանողութիւնք
accusatif ստունգանողութիւն ստունգանողութիւնս
génitif ստունգանողութեան ստունգանողութեանց
locatif ստունգանողութեան ստունգանողութիւնս
datif ստունգանողութեան ստունգանողութեանց
ablatif ստունգանողութենէ ստունգանողութեանց
instrumental ստունգանողութեամբ ստունգանողութեամբք