adj.

Որ ունի զչար խայթոց՝ իրօք եւ նմանութեամբ. չարաչար խայթիչ.

Քանզի ցասումն աստուծոյ էր (օձն), ի դէպ էր լինել նմա թունալից եւ չարախայթոց. (Վրդն. ել.։)

Չարախայթոցն (ի մարդկանէ) իբրեւ զօձս եւ զկարիճս. (Տօնակ.։)

Որ ի վնաս ընկերին սրէ զմիտսն, չարախայթոց է, եւ չարագործ. (Բրս. բարկ.։)