ՅԱՐԱԿՑՈՒԹԻՒՆ, կամ ՅԱՐԱԿՑՈՒՄՆ. Միաւորութիւն բնական, կամ անձնաւորական.
Մարմնոյ եւ ոգւոյ յարակցութիւն է մարդ. (Բրս. հց.։)
Ի յարակցութիւն բնութեանցս՝ անփոփոխելի մնան յատկութիւնքն միացեալ անձնաւորութեանն. (Շ. թղթ.։)
Բանն էր առ Աստուած. զի որպէս զյարակցութիւն եւ զմշտենջենաւորութիւն ընդ հօր ցուցանէ (ըստ բնութեան), դնէ եւ զանձնաւորութեան նշանակ. (Նանայ.։)
Կատարեալ ունի Տէր (ի մարդանալն՝) յարակցմամբն առ յարակցութիւն. (Եփր. աւետար. (որ է ոճ օտար ի հայկաբանութենէ)։)
Singulier | Pluriel | |
---|---|---|
nominatif | յարակցումն | յարակցմունք |
accusatif | յարակցումն | յարակցմունս |
génitif | յարակցման | յարակցմանց |
locatif | յարակցման | յարակցմունս |
datif | յարակցման | յարակցմանց |
ablatif | յարակցմանէ | յարակցմանց |
instrumental | յարակցմամբ | յարակցմամբք |