adj.

ՄԻԱՐԱՐ ՄԻԱՐԱՐՈՂ. ἐνοποιός unificus. Որ մի առնէ զայլս. միաւորիչ. միացուցիչ. արարօղ միութեան.

Բարին՝ միակն, միարար ամենայն միակի։ Յորմէ որպէս ի միարար զօրութենէ միանամք. (Դիոն. ածայ.։)

Մինն եւ միարար՝ որպէս պարզ եւ անխառն եւ անշարադրեալ իման։ Միակ ասաց, այլ միարար միակաց, այսինքն արարչագործ պարզիցն էութեանց (հոգւոց). (Մաքս. ի դիոն.։)

Ընդ միարարողն յանդիմանարարութեան. (Մաքս. եկեղ.։)