adj. s.

ՄԱԿՏԱՐԱԾ կամ ՄԱԿՏԱՐԱԾԱՆ. ἑπίτονος . որ եւ ՄԱԿԱՏԱՐԱԾ. Տարածեալ վերուստ ի վայր. չուան կամ փոկ ի կապել զիր ընդ իրի ձկտելով.

Զմակտարած (կամ զմակտարածան) ջիղքն եւ զշարունակ սոքօք զետս ձկտեցուցանէ. (Պղատ. տիմ.։)