ՀՐՃՈՒՈՒԹԻՒՆ ՀՐՃՈՒՈՒՄՆ. cf. ՀՐՃՈՒԱՆՔ.
Երկաքանչիւրոցն ի մեզ իմաստիցն հրճուութեանց. (Նիւս. երգ. յն. εὑδοκήμησις որ եւ Հաճութիւն.)
Յաւետաբեր թղթոյս քո հրճուումն։ Ընդ աստեղսն հրճուումն. (Մագ. ՟Ի՟Է։ Շար.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | հրճուութիւն | հրճուութիւնք |
| accusatif | հրճուութիւն | հրճուութիւնս |
| génitif | հրճուութեան | հրճուութեանց |
| locatif | հրճուութեան | հրճուութիւնս |
| datif | հրճուութեան | հրճուութեանց |
| ablatif | հրճուութենէ | հրճուութեանց |
| instrumental | հրճուութեամբ | հրճուութեամբք |